Still alive...Vol 2
Sunday, November 12, 2006
...priss...
Hiç yapmak istemediğim bişeyi yaptım az önce,pişmanlık duymayacağım yine de.İnsanlara izin verdiğiniz,yaptıklarına göz yumduğunuz sürece tepenize çıkıyolar,sabrınızın sınırlarını sizi acıdan kıvrandıracak derece de genişletmeye çalışıyolar.İşte bu gece benim sınır noktamı öğrenmiş olduk hepberaber.
Yapamadıklarınız yada başınıza gelen herşey için başkalarını suçlamak kolaydır evet ama bazen işler gerçekten sizi aşar ya,bu da öyle bi durum,yapabileceğim hiçbişey yok.bir insan düşünün ki gözünüzün içine baka baka,hiçbir oyuncuda daha görmediğim bir gerçeklik ve kendini kaptırmışlıkla yalan söyleyebiliyor,okdr yalandan illa ki ortaya çıkanlar oluyor ki o zmn da pişkinlik ne demek onu öğretiyor size.
Bu gece nasıl sonlanacak,yarın uyandığımızda birbirimizin yüzüne nasıl bakıcaz bilmiyorum,ama yarın bişeylerin iyi yönde değişmiş olmasını dilerdim.
Neyse..nete giremiyorum ne zmndır,bu zamanı çok üretken bi şekilde geçirdiğim söylenemez.Arasıra okula gidiyorum,hiçbir dersi dinleyemiyorum,O sınıfta geçirdiğim her dakika azap gibi,çıldırmamak için zorluyorum kendimi..bazen ise dayanamayıp atıyorum kendimi dışarı ve eve kadar…yaklaşık 45 dk lık yol..yürüyorum…kulağımda şarkılar,aklımda üzerinden devamlı geçilen aşınmış düşünceler,hayaller..kimi zaman çalan şarkıya etrafa aldırmadan eşlik ederek yürüyorum hızlı hızlı…
Sonra,biri vardı…hayatıma girdiği her anı, içine edip giderek sonlandıran biri…onu yaklaşık 3 gün önce aklımdan sonra kalbimden de silip atabildim.Çok kolay söylerdim ”kızıım eski sefgiliden hayır gelmess,canı sıkılıyodur,yalnız hissediyodur..ondan arar bunlar” die…neden kendimde bu düşünceleri uygulayamadım? Aslında kendimi suçlamayı da bırakmalıyım,sonuçta en çaresiz,en dipte hissettiğim anda çıkageldi ve ne kdr istesemde direnemedim ve bidaha başladı,ve başladığı andan itibaren tek yaptığı eskiden beni kahreden hareketlerine devam etmek oldu…arkana bakmadan çekip gidebilmek lazım bazen…geç olsa da yapıyorum işte bunu…HOŞÇAKAL…
Yarın quiz var ceramics die bi dersten.bgn bisürü fotokopiler fln çektirdim ama çantamı açıp bakmışlığım yok,bakmayacağım da…okul uzar mı? belki...
Ve sevgili Ümit,herkesin yok olduğu anda sen varsın yanımda yine…Daha doğrusu şu elimi uzatsam kavrayacağım telefonun ucunda ama daha fazlasını ummak biraz hayal gücü istiyor,onu da kaybedeli çok oldu .hala senin gibi insanların olduğunu bilmek güzel,gerçi genelleme yapmamı engelliyorsun istisnai saflığın ve temiz kalbinle..
Ahh gitme vakti...Yaaağ yrn okula gitmek istemiyorum beeen :’(( Daha şen günlerde görüşmek üzere sefgili blog…
